Wilte & Mary

Ons vorige bericht uit Udaipur (2000 km. noordelijker) is al even geleden, internet en wifi waren beperkt beschikbaar. Nog even over Udaipur: een aangename stad, die we al goed kennen. We zijn nog een keer met Nirmala en Golu met de taxi afgezet in Haldigatti, 45 km buiten de stad. Nirmala en Golu gingen op bezoek bij Garima, de a.s. bruid van Golu. Hij had voor Valentijnsdag een mobieltje voor haar gekocht. Wij bezochten Haldigatti, de plaats waar in 1576 een veldslag had plaatsgevonden tussen de legers van Maharana Pratap en Akhbar de Grote. Akhbar won van de maharana (een trapje hoger dan een maharaja). Hierbij sneuvelde ook het lievelingspaard van Pratap. Chetak, tot zijn groot verdriet. Zelf leefde hij nog 21 jaar in het bos, ver verwijderd van zijn voormalige rijk. Men had geprobeerd deze slag zo beeldend mogelijk voor het publiek tot leven te brengen met wassen beelden en schilderijen en ook een soort animatiefilm, waar het bloed van afspatte. Wij vonden het allemaal wat knullig, maar de Indiers genoten ervan. De terugweg viel niet mee: we moesten 2 uur met een overvolle bus, de mensen zaten zelfs op het dak. Bij thuiskomst vroeg Wilte of Golu z’n a.s. bruid ook had gekust…. een verkeerde vraag natuurlijk, zoiets doe je niet, zeker niet met je moeder en a.s. schoonouders erbij. Nirmala liet ons de zilveren sieraden zien die de a.s. bruiden (Abishek gaat trouwen met Dipali) krijgen voor hun huwelijk: 400 gram p.p. Tien dagen voor de bruiloft krijgen ze nog 200 gram gouden sieraden, 7 sari’s en nog veel meer. Nirmala vertelde dat de meisjes het goud waarschijnlijk niet eens zullen dragen, ze houden niet zo van sieraden. Maar ze volgen de oude gebruiken. Wij vinden dit onbegrijpelijk, een absolute geldverspilling. We hebben roerend afscheid genomen we moesten beloven dat we 16 november op het huwelijksfeest zouden komen (no excuses), maar we weten nu al dat dit zo goed als onmogelijk is. Na een treinreis van 17 uur stond Sekhar ons in Mumbai op te wachten. Met Sekhar en Sujata zijn we naar Juhu beach gegaan, daarna naar een nieuwe moderne boekhandel. Sekhar is verslaafd aan boeken, Sujata leest niet. Sujata had lekker gekookt voor ons, we hebben weer gepollo’d, Sujata won tot haar grote genoegen. Uiteindelijk gingen ze de volgende dag niet met ons mee naar Matheran, 100 km vanaf Nunbai. De lol van Matheran op 750 meter hoogte is deels het smalspoortreintje, dat je in 2 uur naar boven brengt. Toen wij aankwamen was het midden op de dag, het treintje reed niet. Dus namen we een taxi tot 2,5 km van het dorp, daar mocht het verkeer niet verder. We werden bestormd door mensen met wagens, paarden of gewoon sjouwers. We hadden hier geen zin in, we zeiden dat we zelf wel zouden gaan lopen. Eerst bleven er 10, toen 5 mensen achter ons aanlopen, uiteindelijk bleef alleen Sunil over. Hij mocht onze rugzakken sjouwen: 1 op het hoofd en 1 op z’n rug: 2,5 km! Omdat verschillende hotels geen permissie hadden om buitenlanders een kamer te geven, kwamen we terecht in een naargeestig heritagehotel. veel te duur, even later werden we belaagd door agressieve apen. Dat deed voor Mary de deur dicht, we hebben ons geld teruggevraagd en zijn naar een ander hotel gegaan. Ook veel te duur, maar wel met een zwembad. Wilte kon hier heelijk zwemmen, maar vrouwen werden geacht toe te kijken, Mary conformeerde zich eraan, maar niet van harte. We hebben hier heerlijk gewandeld, een uitzondering, iedereen ging te paard naar de uitzichtspunten. Normaal wordt je in India om de 5 minuten gevraagd of je een rickshaw wilt, hier om de 5 minuten of je een paard wilde. Na 2 nachten zij we ’s ochtends vroeg met het treintje naar beneden gegaan naar Neral. Dat was de start van een memorabele treinreis, maar daarover de volgende keer.