Derde bericht: uit Udaipur

India is helemaal in de ban van het wereldkampioenschap cricket in Australie, ze hebben vandaag van Pakistan gewonnen: vuurwerk en vreugde overal. Dit lawaai kan er ook nog wel bij: ’s ochtends om 5 uur al keiharde muziek uit de tempel, het lijkt wel te wedijveren met de roep van de imam.Het verkeer toetert en belt zo hard het kan, de honden kunnen ’s nachts hun bek niet houden en Indiers zijn van zich zelf ook behoorlijk lawaaierig. Maar ja, alles went (een beetje). Doodstil was het alleen in de woestijn bij Jaisalmer. Met een jeep diep de woestijn in, dan op een kameel verder, wij, 2 chinese jonge stellen en een Japans meisje. Met 7 kamelen achterelkaar naar het einde van de wereld: prachtige zandduinen, waar we ons kampement opsloegen. De kamelendrijvers maakten vuur en gingen voor ons koken. Daarna hebben we nog lang bij het vuur gezeten, we hebben geprobeerd iedereen aan het zingen te krijgen, dat lukte, zelfs met het liedje: “drei Chinesen mit dem Kontrabas”, wie kent het niet? Daarna nog een rondje: “ik ga op reis en neem mee”. Vervolgens slapen onder een fantastische sterrenhemel. Tegen de kou kregen we 3 dikke paardendekens, lekker warm om onder te slapen. Alleen liep er een paar keer een hond over ons heen, wel een lief beest die wilde tussen ons in liggen, maar niet echt bevorderlijk voor een ongestoorde nachtrust. ’s Ochtends een vurige zonsopkomst, de gidsen hadden porridge/pap voor ons gemaakt. Hoe eet je dat eigenlijk zonder lepel? Gelukkig hadden wij de lepel/vork/mes bij ons, die we ooit van Diana en Stef hebben gekregen. Slim dus.. maar niet zo slim dat we onze zaklantaarns vergeten waren. Als de maan niet schijnt zie je geen hand voor ogen. Jaisalmar ligt midden in de Great Indian Thar Desert. Boven alles uit torent het grote zandkleurige fort, dat in de zon een gouden kleur krijgt: Golden City. Binnen de muren van het fort liggen het paleis, prachtige Jain tempels en een kwart van de huizen van de stad. Na de nacht in de woestijn, gingen we de volgende dag met de nachtbus naar Udaipur. Het was een luxe sleeperbus en omdat we zo moe waren hebben we eigenlijk best goed geslapen. Om half zes in de ochtend kwamen we aan bij Ramesh en Nirmala in hun guesthouse. Ze liepen ons al tegemoet toe ze de rickshaw hoorden, het was een warm weerzien. Vooral Mary valt erg bij hun in de smaak: Mary voor en Mary na. Maar dat mag ook wel eens, want in India krijgt meestal de man alle aandacht. We worden hier echt vertroeteld en maken een klein weekje deel uit van de familie. De beide zonen, Abishek (28)en Golu (25), hebben nu elk een aanstaande bruid, door de ouders zorgvuldig uitgezocht. Op 16 november van dit jaar gaan ze tegelijkertijd trouwen. De meisjes bellen elke dag naar Nirmala en dan moeten wij ook met ze praten.We verbazen ons wel over de jongens, ze zijn heel leuk, maar worden behoorlijk kort gehouden. Ze hebben allebei een goede baan ( apotheker en architect), maar als ze een cadeautje met Valentijn willen kopen voor hun “geliefden”, vragen ze Nirmala om geld. Eergister was er grote commotie, de bus van Nirmala haar broer was gestolen, 52 zitplaatsen. Met de motor van Abishek hebben ze de omgeving afgezocht. Uiteindelijk vond de politie de bus terug in een klein dorpje, ontdaan van 6 nieuwe wielen, de accu en de dieselolie. Soms zijn hier nog andere gasten. Met een leuk Frans stel hebben we “gepollo’d, een leuk kaartspel, dat Jelmer heeft meegenomen uit Zuid-Amerika. We hebben ook nog mensergerjeniet gespeeld en gisteren heeft Wilte samen met Nirmala een dronken Fransman de deur uitgezet. Niet hardhandig hoor! We eten heerlijk hier, vooral Abishek kan goed koken, maar ook Ramesh en soms helpt Mary ook mee. We doen ook nog wel toeristische dingen, maar we genieten het meest van het dagelijkse Indiase leven. Spectaculair is het allemaal niet, maar wel heel aangenaam. Door de verschillende contactmogelijkheden blijven we ook op de hoogte van het thuisfront, reacties vinden we steeds leuk. Het gaat dus goed met ons. Wilte heeft en beetje last van allergie, door al dat stof, Mary heeft last van haar stuitje (van de kameel) maar dat gaat wel weer over. Lieve groeten