Zesde bericht : uit Varkala

Varkala betekent strand, zee, lekker eten. Er komen hier veel backpackers, mensen alleen, moeders met kleine kinderen, meestal jong. Ook wel wat ouderen. Varkala ligt op een klif, 25 meter boven het strand, smalle trappetjes gaan naar beneden. Langs de rand van de klif loopt een voetpad met heel veel winkeltjes en restaurants. Het is hier gemoedelijk, maar iedereen probeert je wel naar binnen te lokken. Veel restaurants tonen hun waar: tafels vol , soms exotische vissen. We eten hier dan ook elke avond vis uit de tandoori oven. Relaxen lukt hier wel. Morgen gaan we weer verder. Eigenlijk wilden we naar de ashram van Amma, the hugging mother, maar ze is op reis. Dat gaat zo als je niets plant. We kunnen ook niet met de nachttrein richting Goa: alles vol de komende tijd. Niet zo’n probleem, we met in fasen naar boven. Mensen vragen wel eens: “Worden jullie nooit ziek in India? Nee op een enkel dagje diarree na. Maar er blijven natuurlijk altijd risico’s. We hadden Sekhar aan de telefoon. Hij woont in Mumbai, we hebben een afspraak met hem en zijn familie op de dag voor ons vertrek. Hij vertelde dat hij 4 maanden ziek was geweest, hij had tbc. Gelukkig van een soort dat niet resistent was voor penecilline. Maar per jaar gaan in India 5000 mensen dood aan tbc.
Hij zei tegen ons dat we voorzichtig moesten zijn met groepen mensen, “laat je vooral niet aanhoesten” zei hij. Maar ja hoe kan je dat voorkomen? Er kan altijd iets gebeuren, buschauffeurs rijden hier ook als gekken. Dan nog iets over de verschillende toegangsprijzen voor Indiërs en buitenlanders. Natuurlijk geen probleem, het blijft goedkoop, maar 20 of 30 keer meer betalen is wel veel. We zeggen altijd: “Gebruik dat dan voor onderhoud, maar daar hebben Indiërs geen kaas van gegeten. We maken vaak een grapje, zo van: Wij zij Indiërs. Soms zeggen zij dan: Wij zijn Europeanen. Wij: dat zou heel goed kunnen, er wonen heel veel Indiase mensen in Europa. Maar Tatasteel heeft onze Hoogovens gekocht, wij zijn dus een deel van India. Ook zeggen we wel eens dat we in ons vorige leven in India woonden, we zijn nu blank, maar daar kunnen we ook niets aan doen! Altijd lachen, maar ze zijn niet te vermurven. “De regering heeft het zo besloten” Wat? Jullie mopperen altijd op de regering, nu verschuilen jullie je erachter. Neem je eigen verantwoordelijkheid. Het eind van het liedje is dat we steeds lachend het bedrag voor buitenlanders betalen.