Vierde bericht: uit Munnar

We zijn nu in Munnar, op ruim 1500 meter in de bergen, het is hier redelijk fris. Vandaag vijfeneenhalf uur gereisd met een gewone bus, de helft in de bergen met gevaarlijke haarspeldbochten en slechte smalle wegen. We kwamen uit Madurai, waar we gister een aardige dag hadden. ’s Morgens naar de Sri Meenakshitempel, ’s middags sightseeing, ’s avonds weer naar de tempel, waar met veel muziek, vuur en rituelen, een godheid werd rondgedragen. Deze tempel is onze favoriete tempel in India, we hebben er een lichtje gebrand voor Joke en Irene, en ook voor David.
In Mamallapuram hebben we onze ansichtskaarten verstuurd. Door allerlei beslommeringen hadden we dit jaar geen kerstkaarten verstuurd, dus dan maar het beste gewenst uit India. Maar ja, het werden er meer dan 60 en overal een verhaaltje op, dat kost tijd. Maar toen kwam het postkantoor… Het bleek dat we elke postzegel er op moesten plakken met plaksel uit een heel vies potje… En dan erop toezien dat ze gestempeld worden, anders worden ze er weer afgeweekt en bereiken ze nooit hun bestemming. We worden hier niet koud of warm van, zo gewend zijn we al in India. Als een toerist een foto neemt van een koe op de weg, denken we: “Oh ja, een koe op de weg”, voor ons is dat gewoon. Ook het voortdurend moeten onderhandelen is routine geworden, alleen toen een Riksha-chauffeur 350 rupees vroeg in plaats van 100, werden we zgn. flink boos, ook toen hij zakte tot 150, wilden we niet met hem mee. Verder zijn de mensen hier niet erg gedisciplineerd, ze dringeen overal voor, in de bus gaan is een crime, wij eindigen meestal op de achterste bank, we weigeren mee te dringen. Het is pas erg als een spoorwegovergang gesloten is. Niemand sluit aan, auto, riksha of motor, iedereen wil vooraan staan. Het gevolg is dat de hele weg volstaat, ook aan de andere kant. Als de slagbomen weer openstaan, staat het verkeer muurvast en kan het soms wel drie kwartier duren voordat het verkeer weer op gang komt. Vanuit Mamallapuram kwamen we daardoor bijna te laat voor de trein, we moesten 10 kilometer omrijden. India is de grootste democratie ter wereld. Het lijkt erop of hier altijd verkiezingen zijn. Vanaf grote posters lachen de politici je overal toe. In de krant maken de partijleiders elkaar uit voor rotte vis. Het gaat nergens over.Sonja Gandhi van de Congress Party verwijt de BJP, de andere grote partij, zeher ki kheti (sowing seeds of poison) en dat hun enige drijfveer macht is.Waarop Modi van de BJP verklaart ‘ It is Congress which spews poison. Zij zijn de langste periode aan de macht geweest. De werkelijke verschillen blijven voor ons onhelder. Wel kregen we bij Balaj thuis nog een mooi inkijkje in het politieke spel. Balaj liet vol trots een nieuwe ventilator zien in een grote doos met een foto van een partijleider erop. Toen we vroegen of hij op haar, het was een vrouw, had gestemd, zei hij “Ja, natuurlijk”. Bij zijn vader en broer zagen we ook zo’n doos. Hoezo stemmen kopen?? Voor wat hoort wat!