Wilte & Mary

Chandigarh is een stad, die na de “partition” tussen India en Pakistan (eind jaren 40) nieuw is gebouwd als hoofdstad van Punjab. De stad is ontworpen door de Zwitserse architect Le Corbusier, verdeeld in plm. 40 rechthoekige sectoren. Sommige sectoren hebben flats van 3 lagen, andere alleen lage huizen, allemaal lijkend op (Rietveld)blokkendozen. De regeringsgebouwen (secretariat, high court, universiteit) zijn ook allemaal ontworpen door Le Corbusier, merkwaardige betonnen kolossen, meer bijzonder dan mooi. De wegen zijn breed met veel asfalt, heel veel groen, een aangelegd meer, een golfbaan, grote parken. Het is totaal on-Indiaas, behalve de fiets- en autorickshaws, het (achterstallige) onderhoud, het vuil hier en daar, de (arme) mensen die hun potje koken op straat. De meeste mensen hier zijn jong en modern, in het stadshart zijn alle denkbare dure winkelketens en restaurants. Gister zijn we naar een bijzondere tuin geweest: Fantasy Rock Garden. Iemand, mijnheer Ken Chand, heeft van het puin en het vuil dat moest worden opgeruimd om Chandigarh te bouwen, een enorme rotstuin gemaakt met watervallen, merkwaardige bouwsels, duizenden figuren, mozaiken. Het is het grootste recyclingproject in Azie en tevens een belangrijke toeristische attractie. Eerst dachten we”mmm, moet dit nou?” maar we werden steeds enthousiaster, zeker ook omdat de Indiers zich hier zo vermaakten, het plezier spatte er vanaf. Ze fotografeerden elkaar in alle standen en met alle achtergronden. Uiteraard waren we vaak het slachtoffer: “Can we take a snap with you?” en altijd met de armen omelkaar heen, vooral de mannen: “Can you put your arm around me?” In Amritsar hadden we Kay Atkinson ontmoet in het hotel. We waren gezamenlijk ten strijde getrokken tegen een heel luidruchtige Indiase familie die ’s nachts om 12 uur het hele hoten wakker schreeuwde. We zaten hier weer in hetzelfde hotel, hebben samen bij de Chinees gegeten, koffie gedronken en heel wat afgepraat. Zij is inmiddels naar Shimla vertrokken, per smalspoor hoog de bergen in. Zij heeft warme kleren bij zich, wij niet. Daarom hebben wij besloten om een vlucht te boeken naar Goa, dus toch…(Ietje, we hadden elkaar dus kunnen tegenkomen). Het was niet het plan, maar na een weekje koelte, nauwelijks zon, elke dag wat regen (wel verwarming op de kamer) hebben we daar wel zin in. Morgenochtend vroeg eerst met de trein naar Delhi, daar met Indigo naar Goa, het is daar zeker 35 gr. Jacklin Lobo klonk heel enthousiast toen we haar belden, dus we verblijven weer in “God’s Gift”. Groeten,liefs