Ik wil iets vertellen over Sravanabelagola. Alleen de naam al…. het betekent “monnik van de witte vijver”, wij kunnen de naam inmiddels dromen. Het is één van de oudste en belangrijkste pelgrimsoorden van het Jainisme, één procent van de Indiase bevolking hangt deze godsdienst aan, dus veel meer dan 12 miljoen gelovigen. Ze vereren 24 tirthankars, gewezen leraren, die vaak alle 24 naakt worden afgebeeld in de tempels. De eerste thirthankar, Adinath, was een tijdgenoot van Sidharta, de latere Boeddha. De Jains behoren vaak tot de kaste van de goudsmeden, zijn dus niet onbemiddeld. Dit bekent veelal schitterende tempels, rijk versierd en gebeeldhouwd, door heel India hebben we veel van die tempels bezocht. Jains doden geen beesten, soms dragen priesters een mondkapje, niet vanwege het coronavirus, maar om te voorkomen dat ze insecten inademen en er bestaat speciaal Jainvoedsel, gekweekt vanaf 20 cm boven de grond.
Ooit bezochten we een kleine tempel in Bikaner, Rajasthan. Daar leidde een priester ons rond, er waren schilderingen van de 9 hellen, die het Jainisme kent voor zonden die worden bedreven. De ergste was voor doodslag, ook overspel of het doden van dieren scoorden hoog. Één van lichtste was naaktlopen. Dat vonden we wat ongerijmd, alle Tirthankars worden naakt afgebeeld en er is ook een monniksorde die de kleren heeft afgezworen. Nou ja, als je dan toch naar een hel moet, dan maar naar die van de naaktlopers, lijkt me wel gezellig eigenlijk…. Ik dwaal af, dus terug naar Sravanabelagola. Toen we met de bus aankwamen, bleek er maar één (overjarig) hotelletje te zijn met restaurant, somber maar wel schoon, en een allervriendelijkste man, die ons alle aandacht schonk. We verkenden meteen het dorp. Behalve 3 tempels was er weinig te zien. In de eerste tempel werden we opgewacht door een knokige oude priester, die ons wilde rondleiden. Plotseling begonnen z’n ogen weg te draaien en hij viel als een plank op de grond. We dachten dat hij naar de Tirthankars was vertrokken, Maar hij krabbelde met onze hulp weer op, deed of er niks gebeurd was en vroeg onmiddellijk om geld. Hij was niet eens tevreden met wat we gaven. In de 2e tempel waren prachtige muurschilderingen, het leek wel een 600 jaar oud stripverhaal met Jain taferelen. In de derde tempel waren de 24 Tirthankars op een rij staande afgebeeld. We ontmoetten een dokter uit Bangalore met z’n twee kinderen en oma. Ze konden de namen van de 24 Tirthankars uit hun hoofd opnoemen, zoals wij het abc. De dokter vertelde ook nog dat één keer in de 12 jaar het grote beeld op de Vindhyagiri heuvel van top tot teen wordt gezalfd, een enorme happening, uiteraard met duizenden pelgrims erbij.
De volgende ochtend gingen we voor ons doen vroeg op pad om de 650 in de rots uitgehouwen treden van de heuvel te beklimmen naar het grote 17,5 m hoge beeld van Bahubali. Dit moet op blote voeten, de stenen kunnen in de loop van de dag gloeiend heet worden. Maar de stiekem meegebrachte sokken waren niet nodig. Boven aangekomen kregen we zicht op het imposante, naakte beeld van de zoon van de 1e tirthankar. 1000 jaar geleden gemaakt uit één stuk graniet. Het grootste monolitische beeld in de wereld. Aan de voet van het beeld gebeurd van alles, kleine kinderen worden gezegend, vrouwen zalven een kleine versie van het beeld, velen mediteren. Ook wij kregen een stip en werden besprenkeld met water. ’s Middags wilden we de andere heuvel beklimmen om de 14 tempels daar te bezoeken. Maar de zon brandde op de treden, Mary zei dat ze wel beneden bleef zitten lezen. Voor de foto probeerde ze de door 4 mannen gedragen draagstoel uit, maar ze was niet serieus van plan zo naar boven te gaan. Ik heb de gloeiend hete stenen getrotseerd en heb alle 14 tempels bezocht (knap he?) Toen ik terugkwam vroeg Mary of ik die blote man ook gezien had, die naar boven ging. Had ik gemist. Ik vroeg:” hoe zag hij eruit?”. “Mooi bruin” zei ze, hij wel……
De volgende dag gingen we met de bus naar Hassan. We vonden een hotel en dezelfde dag namen we nog de bus naar Halebad en daarna Belur. Schitterende tempels uit de Hoysela periode, 10/11e eeuw. Maar daar durf ik nu niet meer uitgebreid over te vertellen, jullie moeten t.z.t. de foto’s maar bekijken. De volgende dag zijn we van Hassan met de bus naar Udupi gereden, daarna met de tuktuk naar Malpe. Onderweg kwamen we duizenden oranje uitgedoste pelgrims tegen die lopend op weg waren naar Dharmastala om Shivratri te vieren. Nu zitten we dus in Malpe aan het strand, maar dat wisten jullie al. Groeten W M