Wilte & Mary

Onze laatste dag alweer in India. We zijn nu bij Sekhar en Sujata, zij wonen dicht bij het vliegveld en brengen ons vanavond weg. Vanmorgen zijn we met volle bepakking eerst een uur in een overvolle trein, toen 6 haltes in een nog vollere metro en vervolgens met de tuktuk, hier aangekomen vanuit Zuid Mumbai. Dat was behoorlijk vermoeiend. Nu maak ik, op Sekhar’s kantoor, dit verhaal. Dat had ik al willen doen in Candolim, maar stroomuitval, zwak internet en een wellicht haperend mobieltje, verhinderden dit. Dus wil ik nu vertellen dat we vauit Gokarna eerst een paar dagen naar Bogmalo zijn gegaan. We kennen daar een heel leuk guesthouse, een prima restaurantje en een mooi strandje om te zwemmen. Er is verder eigenlijk niks te beleven, maar als we er zijn ervaren we wel weer een van de vele gezichten van India. Dit is een Indo Portugese enclave, de mensen heten er Rodrigues, Fernandes of Lobo, er scharrelen varkens rond in plaats van koeien, op zondagmorgen schalt het kerkgezang over de velden met palmbomen. De vrouwen, jong en oud, dragen er bijna allemaal een t-shirt en een bermuda, wel heel anders dan de kleurige sari’s in het Hindu-bolwerk Gokarna. En vergeleken bij de oase van rust daar, is het in Candolim, waar we 6 dagen verbleven, een heksenketel: alleen maar restaurants en winkels langs een drukke weg. “God’s Gift” , onze homestay, ligt gelukkig een beetje achteraf. We kregen van Jackelin en Manoel Lobo, de eigenaren, een van de mooiste appartementen, 2 kamers, keuken, 2 balkons. En… op 5 meter afstand het zwembad, dat we helemaal voor ons prive hadden, niemand zwom er verder in. Naar het strand, naar de Anjuna-markt, ’s avonds naar de Tibetaan of naar Perreira (van Facebookvriend Raju)of naar Nerul Eatstreet (van Facebookvriend Suog), zo kwamen we de dagen wel door. Op vrijdag gingen we met de bus naar Mapusa, voor de markt en om Mary haar mobieltje te laten repareren. Had de oudste zoon, een nerdy type, ons het verkeerde adres gegeven van de GL shop: niet in Mapusa maar in een plaats vlakbij Panjim. Dus stapten we maar in een bus ernaartoe, maar we hadden geen idee waar we uit moesten stappen. Gaat er naast Mary een jonge vrouw zitten met een kind, bleek ze Nederlandse te zijn! Ze woonde al 20 jaar in Goa met Indiase man en 3 kinderen. Zij zocht even op waar de LG repairshop was, vertelde waar we eruit moesten en hoe we moesten lopen. Na zeker een kilometer en 10 keer vragen, vonden we de repairshop, maar jammergenoeg bleek de Google Nexus niet meer te repareren, er was iets stuk aan het moederbord. Ja voor 9000 rupees konden ze dat vervangen, maar dan kon je beter een nieuwe kopen. Dat had Mary dus al gedaan. Na weer een kilometer lopen en ergens iets gegeten te hebben, wachtten we op de bus naar Candolim. Wie zat er weer in die bus? Inge, de jonge vrouw met kind die ons een paar uur geleden uit de brand geholpen had. Haar moeder kwam uit Friesland, haar broer heette Jelmer, ze had alle klassen van de Vrije school doorlopen: genoeg aanknopingspunten voor whatsapp en om volgend jaar “een bakkie te doen” (haar woorden). Gisteren was het zondag, een rustige dag in Mumbai, maar volop dagjesmensen bij de Gateway of India. Op het plein ervoor heb je ook een prachtig gezicht op het beroemde Taj hotel. Het is heel leuk om daar rond te lopen, mensen fotograferen elkaar in alle standen met een van de gebouwen op de achtergrond. En heel vaak moesten wij ook als decor optreden: “a selfy please”. We hebben ,heel luxe, een mocktail gedronken in het Taj hotel en daarna hebben we gewinkeld. We kennen een warenhuis daar, Westside, een soort V&D, met veel kleding in onze smaak. Bovendien hebben ze er heerlijke koffie.Eigenlijk is de klandizie veel jonger dan wij zijn, maar als vijftigers (de nieuwe zeventigers immers) voelen we ons daar heel erg thuis. Dat is ook te merken aan onze rugzakken, die na dit winkelbezoek een stuk zwaarder zijn geworden. ’s Avonds nog een biertje gedronken en gegeten in cafe Universal, een soort bruin grand cafe met een heel ontspannen sfeer, eigenlijk heel onindiaas. De eigenaar is een Iranier, die heeft gezorgd voor mooie platen aan de muur. Kortom: een heerlijke dag in Mumbai. Dit is ons verhaal wel zo’n beetje, deze keer wel lang om iets in te halen. Door jullie opmerkingen, via welk medium dan ook, kregen we het idee dat jullie onze verhalen ook nog lazen…. We zijn jullie erkentelijk voor jullie belangstelling en commentaar. Als we terugzijn zullen we ons nog aan een terugblik wagen. Voor nu groeten/liefs van Mary en Wilte