Zesde bericht: uit Varkala

Dit wordt een saai verhaal, met een staartje. Varkala is één van de twee bekende badplaatsen in Kerala, de andere is Kovalam Het is hier kleinschalig, geen hoge bebouwing, en je vindt hier vnl. individuele reizigers en Ayurvedaklanten. Langs de rand van de rots van nog geen kilometer lang loopt een smal paadje, waaraan alle guesthouses, restaurantjes, winkeltjes en massagekliniekjes liggen. Via een paar steile trappen, 20m lager, bereik je het strand. ’s Ochtends kun je heerlijk zwemmen, ’s middags zijn de golven te hoog, kun je alleen proberen de branding te weerstaan. Er zijn hier dus vnl. buitenlandse toeristen: Russen, die in hun eigen bubbel leven, merkwaardig genoeg niemand tot last zijn en mooi of dik lopen te wezen. Verder veel Italianen, de jongeren zijn ok, de ouderen schreeuwerig of narcistisch en Fransen, die je of volstrekt negeren (zoals alleen zij dat kunnen), of je met hun gesnater irriteren. Kortom, we missen de Indiërs. Een paar dagen geleden hadden we Indiase buren: 8 jongemannen uit Bangalore in een tweepersoonskamer. De hele nacht feest natuurlijk, we hebben de verhuurder erop aangesproken, die jongens waren verder prima. We hebben hier een vaste dagindeling. ’s Ochtends eerst ontbijt met yochurt, fruit, muesli of puri bagi, ons favoriete Indiase ontbijt. Dan twee uurtjes naar het strand, op de terugweg verrukkelijke cappuccino, gemaakt met een Italiaanse machine en met koffie uit Munnar. We genieten nog een half uur van de nasmaak. Dan naar ons huisje: lezen op de veranda, een siësta, internetten. Zo tegen vieren weer naar het strand, de zon brandt niet meer zo hevig, dan is het er heerlijk. Om zes uur een fruit juice op een terras en winkeltjes kijken, daarna eten. Elk restaurant heeft zijn vis in ijs uitgestald bij de ingang, grote mahi mahi (een soort dolfijnvis) en tonijn, red snapper, pomfret, grote garnalen. Na vier weken vegetarisch, valt deze vis nauwelijks te weerstaan. We hebben een keer mahi mahi en een keer tonijn in bananenblad gegeten, om je vingers……Nou ja, het zal misschien niet geheel verantwoord zijn, bedreigde vissoort of zo, maar soms is zondigen toch heel aangenaam. En dan hadden we gisteravond nog een incident. We aten bij onze favoriete Tibetaan, even geen vis, toen drie Franse mannen van een jaar of veertig, aan het tafeltje voor ons gingen zitten. Één rookte een sigaret, we kregen de volle laag rook in ons gezicht, de wind was onze kant op. We vroegen of ze alsjeblieft niet wilden roken, het antwoord was: Nee!!, ter ondersteuning stak een ander ook een sigaret op. Hoe bot kun je zijn? Bij mij ging even het licht uit, ik smeet een stoel tegen hun tafeltje aan en produceerde enige onwelgevoegelijke, niet voor herhaling vatbare bejegeningen aan hun adres. Veralgemeniseerde het vervolgens tot het hele Franse volk en debiteerde met stemverheffing de eerste Franse zinnen die in mij opkwamen. De eerste zin was eigenlijk “papa fume une pipe” , de eerste Franse zin die ik leerde op de MULO, maar die leek me niet zo geschikt. Dan maar, vrij naar….WvanO: “mondieu, ayez pitie de ce pauvre peuple français”, daarna nog ” le jour de gloire des fumeurs est arrivé”. Ondertussen probeerden de drie helden krampachtig te doen of ze er niet bij hoorden en wij zijn aan een andere tafel gaan zitten. De kelner zei nog dat we de volgende avond het beste tafeltje in de andere zaal zouden krijgen. Maar Mary mopperde op mij en zei dat ik niet zo’n scene had moeten maken, terwijl ik het voor haar deed, zij had er het meeste last van. In het Volkskrantmagazine staat elke week de rubriek “Wat zou u doen?” Nou??? Ha, ha, we hebben het hier wel degelijk heerlijk gehad hoor, geen zorgen dus…. Morgen gaan we naar Fort Kochi, terug naar Jezna en Afzal