Wij zijn nu in Gokarna sinds eergisteren, na een aangename nachttreinreis. Heel onindiaas: we hadden de wagon bijna voor onszelf, de trein was nog voor geen kwart bezet. Dus heerlijk geslapen. Dat was wel nodig, want ervoor hadden we enerverende dagen. Eigenlijk was Cochin heel aangenaam en het guesthouse top. We kregen nieuwe buren, een heel leuk Italiaans stel, en Jezna kookte heerlijk voor ons. We hebben een boottocht in de backwaters gemaakt, we zijn naar Cherrai beach geweest, met de ferry, de bus (30km) en met de tuktuk, heerlijk strand en strandtentje. Onze missie om dominee Canter Visser in de annalen op te zoeken mislukte, de vicar liet per telefoon aan de koster weten dat hij niks had gevonden, terwijl we een afspraak met hem hadden. Hij was toch al niet zo behulpzaam, meer geinteresseerd in donaties oa. voor herstel van het overwoekerde nederlandse kerkhof. We wilden met een luxe Volvo-bus naar de ashram van Amma, maar deze kwam gewoon niet opdagen. Moesten we toch met de normale lijnbus, overvol met de rugzakken allemaal in het nauwe gangpad, met z’n drieen op een bankje, vier uur lang. In een ashram denk je aan rust: vergeet het maar. Er wonen 2000 mensen, 1000 studenten en nog 1000 bezoekers, totaal dus 4000 bezoekers. Van ’s morgens 5 uur af klinkt harde muziek door de luidsprekers, eerst de gezongen ashanas, de duizend namen van de moeder, door hoge vrouwenstemmen, dan tempelmuziek, dan de begeleidende muziek voor de darshan (het huggen) van Amma. Je moet voor alles in de rij staan, een oefening in geduld. Voor een token voor een hug van Amma moesten we al een uur in de rij staan, voor het huggen zelf wel 4 uur. Maar dan had je ook wat, een hug van Amma, Bij Mary zei ze goedendag ( ze wist dat we uit Nederland kwamen)en prevelde verder wat in het Malayalam. Het is een heel bijzondere vrouw met een enorme uitstraling. Maar dat ze als een soort godheid wordt vereerd, mensen heffen de handen ten hemel en roepen Amma, Amma, gaat ons wat te ver. Wel vragen we ons af waar ze de energie vandaan haalt om (op zaterdag) 15 uur lang 1500 mensen te huggen….. Al met al een hele belevenis, maar ook wel een “reli-kermis” , een soort EO landdag, maar dan erger. We kregen er ook wel een beetje de kriebels van. Soms denken we ook, hoelang we dit soort dingen nog kunnen doen. Maar we kwamen een Engelsman tegen, die z’n vouwfiets in het vliegtuig had meegenomen en nu van Cochin naar Varkala aan het fietsen was. In mei zou hij 81 worden, dus we kunnen nog wel even.
We zitten in een internetcafe, buiten klinkt tromgeroffel, er wordt weer een godheid door de straten gedragen, met vlaggen, vuur en veel lawaai. In Gokarna is het vanaf morgen Shivaratri, een vierdaags festival ter ere van Shiva. Maar daarover de volgende keer. Dank voor alle reacties op deze site, via e-mail en whatsapp. Groeten