Gisteravond om 11 uur thuisgekomen na een reis van meer dan 30 uur met (nacht)trein en vliegtuig(en). Zondagmiddag zwommen we nog in zee in Goa, maandagavond thuis. Vooral het verschil in temperatuur moest erg wennen, daar 33 graden, hier 4, wel even doorbijten hoor! Van: een laken is nog te warm om onder te slapen, naar: een winterdekbed. En dan toch nog koude voeten….
Goa was weer als vanouds, prachtig zandstrand met wuivende palmen, heldere zee, duizend winkeltjes en restaurantjes, drukke markten, veel toeristen. Dit jaar waren de Engelsen terug van weggeweest, maar ook opvallend veel Indiërs en gelukkig véél minder Russen. Rusland heeft kennelijk veel last van de waardedaling van de roebel en de slechte economie. De Russen die er wél waren namen hun eigen drank mee naar strand en restaurant, zaten om 10 uur ’s ochtends al aan het bier en waren nog steeds even onhebbelijk.
Voor Indiërs is Goa een waar walhalla: overal alcohol verkrijgbaar en zwemmen in zee, vaak in groepen. Het zijn net schapen, ze drinken en zwemmen in groepen, heel dicht bij elkaar. En… we zagen één Indiase jongedame in bikini. Dat is heel ongewoon. De meeste jongens en mannen gaan tegenwoordig wel zwemmen in zwem- of onderbroek (meestal bruin), maar dames gaan óf niet, óf met kleren aan in zee. Maar misschien is dat nog altijd leuker om naar te kijken dan naar die dikbuikige en/of getatoeëerde oude mannen in minuscule broekjes en naar die dames op leeftijd in hangbikini’s uit Engeland of Rusland. Kortom, Benidorm aan de Arabische zee. Goa is geen India!
Voor een aantal dagen best aangenaam. In het huis, God’s Gift, van Jacklin en Manuel Lobo was het weer goed toeven: heel schoon, mooie kamer met balkon en keukentje. We zagen weer veel oude bekenden. Het leukste was wel dat we bij de strandtent vlakbij, Apu tegenkwamen. Die kennen we al toen hij als veertienjarig jongetje hielp bij de strandstoelenverhuur. Nu werkte hij, inmiddels 24 en getrouwd, bij strandtent Romax en was uitgegroeid tot een lange, knappe jongen. Hij woonde nog steeds in Belgaum, Karnataka en is tijdens het seizoen een half jaar van huis. Verder hebben we een paar keer heerlijk momo’s gegeten, met whisky en bier, bij de Tibetaan en we hebben ook een avond heel gezellig gegeten met Alan en Margaret, die eind januari hun 60 jarig huwelijksfeest hebben gevierd in Goa. Hoezo oud? Alan is een fanatieke fan van Watford, de voetbalclub die dit jaar naar de Premier League is gepromoveerd. Hij kreeg van één van de vrienden een voetbalshirt van Watford met daarop Alan 60, daar was hij heel trots op. Misschien nog wel trotser dan op de brief van de koningin, die zij (op aanvraag) van koningin Elizabeth hadden ontvangen.
In “God’s Gift” verbleef een dame uit Finland in haar eentje een half jaar om de Finse winter te mijden. Daar zouden we even niet aan moeten denken. Als we ergens langer zouden willen blijven, zou dat Gokarna kunnen zijn: het échte India. Een mengeling van vrome Hindu’s, pelgrims, Sanskritstudenten, (overjarige) hippies en buitenlandse reizigers. In het pelgrimshuis Savitri, vlakbij de tempel, hebben we steeds dezelfde koele kamer met terras en uitzicht op een tuin. Restaurant Prema heeft het beste eten in heel India. Het is er altijd vol, je schuift gewoon aan op een lege plaats en krijgt dus heel makkelijk contact met iedereen. Het strand vlak achter de tempel wordt vooral bezocht door Indiërs, die er (ritueel) baden of naar de zonsondergang kijken. Als je 500 meter verder loopt heb je het (noord)strand en de zee zo goed als voor jezelf.
Dit was het dan weer voor dit jaar. We waren blij met jullie belangstelling. Misschien hebben we niet zo veel berichten gemaakt als vorige jaren, maar vaak was het moeilijk een internetcafé te vinden en zo’n uitgebreide berichtgeving op een tablet is bijna niet te doen.
We zullen Jelmer vragen om nog wat foto’s toe te voegen, dan is de berichtgeving over onze Indiareis 2016 compleet. Een vervolg in 2017? Je weet het maar nooit.
Goa: