Ons 5e bericht moest abrupt worden afgebroken, want Mary kreeg plotseling hevige buikpijn. We wisten dat 200 meter verder een dokterspost was. Wij daar snel naartoe. De wachtkamer zat vol, maar toen de arts onze gezichten zag, wuifde hij ons meteen naar binnen. Mary mocht op een krukje naast z’n bureau zitten, terwijl hij iemand op de behandeltafel onderzocht, ook nog een recept voor iemand uitschreef en en passant met iemand anders afrekende en medicijnen zocht. De deur van de spreekkamer bleef open, nul privacy, iedereen kon meekijken en luisteren. Mary ook op de behandeltafel (uit het jaar nul), de arts dacht aan een urineweginfectie en wilde meteen antibioticum voorschrijven. Wij wilden eerst een test, we kregen een pijnstiller mee (aquadol?). Dat was maar goed ook, want ’s avonds kwam de pijn heftig terug. De pil deed wonderen, Mary sliep 11 uur aan een stuk door.
De volgende dag was het leed geleden en bij de dokter bleek dat het een niersteenaanval was. Dus we konden weer overgaan tot de orde van de dag, vandaag hebben we heerlijk aan het strand gelegen en gezwommen.
PS Jelmer, heel leuk die kaartjes van alle plaatsen!