Wilte & Mary

De laatste week alweer, het gaat nu wel heel snel. De internetcafe’s zijn al dicht, voor zover ze er nog zijn in dit Wifi-tijdperk; het seizoen loopt op z’n eind. Dat is ook te merken aan de temperatuur, gister was het 34 graden, bijna te heet om op het strand te zijn. Verder is deze week weer als vanouds, toen we afgelopen maandag aankwamen, stonden Manuel en Jacklin ons al op te wachten. Ze hadden een mooi appartement voor ons in petto: aan de achterkant, zitkamer, keuken, slaapkamer. Groot balkon op het oosten, uitkijkend over een veld met hoog gras en lage struiken, omzoomd door bomen. Palmen geven schaduw, naast het balkon een eeuwenoude banyan boom met tientallen luchtwortels. Het is er brandschoon, dus geen vieze schakelaars, haren in het afvoerputje, stof onder het bed, ga zo maar door: heel onindiaas, maar wel relaxed. We waren al snel gespot toen we arriveerden. Ana Maria begroette ons hartelijk, met twee zoenen, ook voor Wilte en ook heel onindiaas. We kennen haar al jaren, ze in de 30 en heeft een winkeltje. Stralend vertelde ze dat ze in januari was getrouwd. We waren heel blij voor haar, zo’n goede partij was ze niet meer op de huwelijksmarkt. Ook moesten we meteen theedrinken bij Sjowkat. Hij heeft een winkel in houtsnijwerk, komt uit Kashmir en heeft inmiddels de zaak uitgebreid met vier andere winkeltjes: sierraden, sjaals, leer en kleding. Hij klaagde steen en been over het seizoen: nauwelijks kopers. De Russen hebben te leiden van de zwakke roebel, de Europeanen van de zwakke euro. De laatste 3 dagen had hij nulkommanul verkocht. Hij zit hier wel met 4 mensen en in Kashmir is een heel dorp van hem afhankelijk. Maar wat nog erger was: vorig jaar september was er een overstroming in Srinagar, waar hij woont. Hij heeft ons filmpjes laten zien, het was een soort tsunami: smeltend ijs uit de bergen. Alles werd meegesleurd: auto’s vrachtwagens, huizen. Een paar honderd doden. Van de 10 huizen waar z’n familie in woont, werden er 8 verwoest. Alleen zijn huis en het huis van z’n vader en opa, bleven gespaard. Alle familieleden waren naar de 2 overgebleven huizen gevlucht, het waren er bijna honderd. Ook z’n toonzaal was weggevaagd: geen verzekering en de overheid belooft veel, maar doet niks. Nou ja, zo komen van alle bekenden de verhalen los. Wij doen hier weinig anders dan lekker eten, na het heimelijke biertje van Wilte in Hampi, is hier volop bier, luieren op het strand, zwemmen, de golven zijn eigenlijk te hoog, en langs de honderden winkeltjes flaneren. “Look in my shop”, “more inside”, “everything very cheap”, jullie herkennen het wel.     Het is nu ook bijna tijd voor een terugblik: we hebben op onze reis 13 plaatsen aangedaan, dus uiteindelijk toch veel gereisd. Vanuit Hampi met de nachtbus naar Gokarna, om 3 uur ’s nachts gedropt in Ancola, er zou een andere bus komen om 4 uur, dat werd uiteindelijk 5 uur. Daarna noch zeker een kilometer lopen met de rugzak op, we hadden plotseling genoeg van bus en trein. In Gokarna zijn we 5 dagen gebleven, een dagje langer dan de bedoeling was. Op de dag van vertrek waren we beiden niet lekker; de zon? het reizen? het “spicy” eten? We zijn toen nog maar een dag gebleven, Mary is zelfs even naar de dokter geweest, die gaf 2 soorten pillen, die hielpen goed. Het consult kostte, inclusief pillen, 150 rupee’s oftewel 2 euro 25. Daar kun je nog een voor naar een dokter……Met de taxi zijn we naar Palolem gegaan voor een paar dagen, lekker vis gegeten op het strand. Daarna met de taxi naar Candolim, a.s. maandag met de taxi naar het vliegveld: de laatste week mag best een beetje comfortabel zijn, toch? Volgende week nog een afsluitend berichten vanuit Voorschoten, dat was het dan weer voor 2015. En volgend jaar??? We kijken nog wel…..