Achtste bericht: uit Gokarna

We zitten (nog steeds) in Gokarna. Eigenlijk willen we hier helemaal niet meer weg, heerlijk is het hier. Gokarna ligt 100 km ten zuiden van Goa. De naam betekent “het oor van de koe” naar het verhaal dat een vliegende koe hier een stuk van zijn oor verloor.Gokarna ligt aan zee en is een belangrijke bedevaartsplaats. De Venkateshwaratempel bevat een heel oude Shiva lingam (fallussymbool). Vlakbij ligt de Ganapatitempel, gewijd aan Ganesha, de olifantengod, die een belangrijke rol heeft gespeeld bij het redden van de Shiva lingam. Daarnaast nog vele andere tempels. Er heerst hier een heel aparte sfeer, pelgrims, Sanskriet studenten, hippies en toeristen vormen een mix, met ’s avonds veel muziek, vuur, en het ronddragen van godheden. We mochten de vorige keer dat we hier waren, niet in de grote tempel komen, die is alleen voor Hindu’s. Nu mochten we plotseling naar binnen, maar alleen in de hal en in de tempel van Parvatti, de vrouw van Shiva en niet in de Shivatempel zelf. In de hal stonden twee grote, blinkend witte koeien en een enorme stier. Ik wilde meteen een foto nemen, maar een kreet van een bewaker weerhield mij ervan. Bleek ik een meter van een bord “verboden foto’s te maken” te staan. Er zijn hier betrekkelijk weinig toeristen, wel veel hippieachtige figuren. We lazen in de krant dat de staat Karnataka het toerisme wil bevorden. Ze vroegen zich af wat ze moesten doen en waarom het Goa en Kerala wel lukt veel toesisten te trekken. Nou, wij weten dat wel: Laten ze het strand vlakbij eens schoonmaken. Iedereen laat daar z’n troep achter, niemand ruimt het op. Het water vlak achter het strand is een gifbelt en de weg van het station naar de grotere weg, 1 kilometer lang, was 4 jaar geleden al ongelooflijk slecht en dat is nog steeds zo! Kortom: investeren in de infrastructuur. Maar weinig toeristen is voor ons aantrekkelijk, 500 meter lopen en je hebt het (schone) strand voor je alleen. Verder eten we elke dag heerlijk bij Prema, een restaurantje voor maximaal 50 mensen, zit de hele dag vol, prima indiaas eten, verrukkelijke fruitsappen, smoothies, ijs. En een heel goede organisatie, bovendien heb je gauw contact. Mary zei over Gokarna dat, als ze alleen zou reizen, ze hier best een maand zou kunnen zitten. Contacten worden makkelijk gemaakt. Vandaag is het Shivaratri, een feestdag, eigenlijk nacht, ter ere van Shiva. Hoewel het niet helemaal duidelijk werd, hebben we begrepen dat Shiva vergif had ingenomen, om de wereld te redden. Het bleef in z’n keel steken, hij wordt soms blauw afgebeeld, en door het bidden van de mensen ging hij niet dood. Hindu’s blijven te zijner ere, de hele nacht op om te bidden en morgen vasten ze tot de avond. Vandaag waren er lange rijen voor de tempels, er komen duizenden mensen op af. Maar dus ook veel verkopers, die een graantje willen meepikken van de drukte en heel veel bedelaars, die in lange rijen naast elkaar op straat zitten. ’s Avonds rijdt de klein charriot (tempelkar, 10 meter hoog), versierd met vlaggen, door de carstreet, getrokken en geduwd door een joelende massa. A.s. zondag wordt de grote charriot (wel 20 meter hoog, uitbundig versierd en verlicht, door carstreet getrokken, maar dan zitten wij inmiddels in Candolim, Goa, voor ons laatste weekje.