We hebben overwogen Rameshwaram over te slaan, maar in ons hotel kwamen we een aardige Franse dame tegen die zei dat het echt de moeite waard was om er naar toe te gaan. Dus hebben we de 5 uur heen en 5 uur terug in de bus maar voor lief genomen. We hebben er geen spijt van gekregen. Rameshwaram is een van de heiligste plaatsen voor hindoes. Hier kwam de god Rama terug uit Sri Lanka, waar hij Sita bevrijd had uit de macht van de demonenkoning Rawana. Op het strand maakte Sita, om Shiva te aanbidden, een lingam van zand (fallussymbool voor de god Shiva). Shiva zag er vanuit de lucht op toe en gaf aan dat voortaan een bad genomen diende te worden in Dhanushkoodi en dat daarna de (Rama)lingam vereerd diende te worden om reiniging van zonden te verkrijgen. Dat doen nu dagelijks duizenden pelgrims in de enorme tempel, bestaande uit vier lange gangen met kleurige plafonds en gebeeldhouwde zuilen. De witte gopuram is 55 meter hoog en versierd met beelden en figuren. Ook hier is het gedeelte waar de puja (aanbidding) gedaan wordt alleen voor hindoes toegankelijk. Wij waren zo gelukkig om iemand tegen te komen die ons wel mee wilde nemen als zijn vader en moeder (uiteraard voor wat geld. Dus hebben we alle rituelen meegemaakt: tromgeroffel, muziek, vuur, talloze stippen /strepen op het voorhoofd, heel indrukwekkend.
De volgende dag zijn naar Dhanushkoodi gegaan, een klein vissersdorp 18 km. verder. Hiervandaan met een kleine truck naar het eindpunt, dicht bij Sri Lanka, waar in vroeger tijd het eindpunt van de spoorlijn was en het begin van de ferry naar Sri Lanka, Maar de cycloon van 1964 heeft alles weggevaagd, er staan nog wat resten, een kerk, een deel van het station en een deel van het postkantoor. Nu het einde van de wereld, want de overtocht naar Sri Lanka is niet meer mogelijk. Het mooiste was dat de truck misschien 10 mensen kon vervoeren, maar het waren er 30. Vrouwen en kinderen in het laadruim (ik, Mary, mocht voorin), de mannen, inclusief Wilte, op het dak. Onverantwoord, maar wel leuk. Het ging langzaam door rul zand en laag water. We hebben ook nog op het strand gelegen, lekker ontspannen. Daarna terug naar het hotel in Madurai, waar een brutale muis ons uit de slaap hield. De volgende dag naar Kodaikanal, hoog in de bergen op 2200 meter. Toen we aankwamen, lag Kodaikanal in de wolken: koud en regen!!! Iedereen zei: climatechange, want gebruikelijk is dat hier niet. Kodaikanal is gesticht door Amerikaanse missionarissen, die hier een internationale school oprichtten. Het is hier groen, rustig, mooie vergezichten, je kunt hier prachtige wandelingen maken. ’s Nachts is het heel koud, 2 dekens zijn niet genoeg. Pasgetrouwde paartjes gaan hier op huwelijksreis, romantisch spelevaren op het meer. En…. er is hier een golfbaan, die al meer dan 100 jaar bestaat. Wilte heeft hier vandaag heerlijk gegolfd, hij is nog aan het nagenieten. Morgen vertrekken we naar Munnar in Kerala. Maar nu eerst eten bij de Tibettaan, lekker momo’s en gingerlemontea.
Leuk, al die reacties, het stimuleert ons om de verhaaltjes te blijven schrijven. Groeten.