Vijf dagen Goa, als vanouds. Hoezo avontuurlijk? Goa lijkt een beetje op de Spaanse costa’s of de Turkse stranden, maar dan zonder hoogbouw. Een aaneenschakeling van winkels en restaurants, om de honderd meter een ATM. Op de stranden honderden shacks, kleine strandpaviljoens, met “vrije” ligbedden, als je maar iets eet en drinkt. Het binnenland is nog heel erg Portugees, met op elke hoek een kruis, Mariabeeld of wit kerkje. Goa heeft met de Krim gemeen dat het is overgenomen door de Russen, alleen vreedzamer, met geld in plaats van met geweld. “Wat hebben we hier te zoeken?”, vragen we ons elke keer dat we er zijn(al 8 keer) weer af. We verblijven in een prachtig felgeel huis bij Jacklin en Manuel Lobo, superschone kamer met keukentje en groot balkon. Overdag naar het strand, dan inkopen doen, bezoekjes afleggen, een massage, eten bij de Tibetaan, vis of momo’s, bij 21Coconut, met Rajasthaanse muziek of bij het nieuwe restaurantje, 3 huizen verder, waar ze heerlijke kip- of vis massala serveren. Daarna Kashmirthee drinken bij Sjowkat of Italiaanse koffie bij de Coffeeday. Op woensdag naar de Anjunamarkt, waar we na 5 weken onthouding, onze kooplust kunnen botvieren. Als overgang van India naar Nederland is Goa voor ons toch best een aangenaam oord. We kennen er inmiddels ook veel mensen. De nachttrein naar Mumbai was geen onverdeeld genoegen, weinig slaap, Indiase mensen maken vele en rare geluiden. Maarrr… ’s Ochtends om kwart over vijf stond Sekhar ons op het perron van station Dadar op te wachten en gingen we met de auto naar z’n huis. Sujata had ontbijt gemaakt, we konden ons wat opfrissen, de rest van de dag hebben we met Sekhar en Sujata opgetrokken. We hebben de zegeningen van een auto in Mumbai ervaren, vooral stilstaan in chaotisch verkeer. We wilden naar een tempel, 4 kilometer verder bij een restaurant konden we de auto kwijt, daarna met een taxi terug! ’s Avonds naar het nieuwe superluxe vliegveld, nog maar een maand open, via Parijs naar Amsterdam. Alleen de rugzak van Wilte kwam van de band, die van Mary was nergens te bekennen. Na een kwartiertje kwam uiteindelijk toch de andere rugzak, moederziel alleen op de band, tevoorschijn. Jelmer, Joane en Thijmen stonden ons op te wachten. Thijmen, nog geen maand oud toen we weggingen en nu al weer twee en een halve maand, wat was hij veranderd!
Nu zijn we gewoon weer in Voorschoten, geen 30 maar wel 18 graden! En beiden 4 kilo lichter. We zijn nog wel een beetje ontregeld, maar het went snel. Op reis denk je dat je al heel lang weg bent, weer thuis lijkt het dat je maar even bent weggeweest. We bedanken iedereen die gereageerd heeft op onze berichten, op de website, per e-mail of per sms/whatsapp. Hopelijk lukt het om binnen een paar dagen wat foto’s toe te voegen.
WilteMary