Daar zitten we dan in ons appartementje aan de Princess street in het hart van Fort Kochi. Alle bezienswaardigheden op loopafstand. Vandaag hebben we de Bastion Bungalow bezocht, een groot gebouw in Nederlands Indiase stijl uit 1667. Nu een museum met veel Nederlandse (VOC) herinneringen. Deze bungalow was één van de 7 rondom Kochi, als onderdeel van de verdedigingswerken. Ze zijn heel markant. Je hoeft hier geen bescheidenheid te tonen over de (wan)daden van de Nederlanders, de Portugezen of de Engelsen, de inwoners hier koesteren hun geschiedenis.
Gister kwamen we hier aan, het lijkt al wel een week geleden. Na een vermoeiende reis, Oman Air bleek toch minder comfortabel dan de collega -vliegmaatschappijen uit de andere Golfstaten, kwamen we hier aan om een uur of drie. Eerst een paar uur slapen, eten bij de Tibetaan, geld wisselen en uitgebreid praten met twee Engelse broers “op leeftijd “, zijn we om 11 uur gaan slapen. Met ontbijt tussendoor hebben we tot 2 uur s’middags in bed doorgebracht! Daarna nog steeds moe.
Fort Kochi voelt als thuiskomen. Iedereen is hier erg aardig. Een groet, glimlach of praatje, het is hier normaal. Kinderen wordt openheid naar vreemdelingen bijgebracht. Toen we gisteren uit ons guesthouse “The Mothertree” stapten, zwaaide een klein meisje, bij haar opa op de arm, naar mij en riep enthousiast “opa”. Haar eigen opa was geheel vertederd, en ik ook! Adina was anderhalf, maar niets ontging haar. Bij de Tibetaan ging naast ons een jong stel zitten. Na de begroeting moest het zoontje van drie ons een hand geven, dat deed hij zonder schroom.
De kop is eraf van ons verblijf in India en ook van onze blog. Wat Mary en mij betreft smaakt het naar meer…